निसर्गातील डॉक्टर
जेव्हा कावळा आजारी पडतो.तो मुंग्यांच्या वरुळाला ला भेट देतो. ऐकायला विचित्र वाटतंय का? खरंतर हा निसर्गाच्या सर्वात आकर्षक उपचार विधींपैकी एक आहे.
जेव्हा कावळ्याला स्वतःला आजारी असल्याचे जाणवते, तेव्हा तो जाणूनबुजून मुंग्यांचे वारूळ शोधतो, त्याचे पंख पसरतो आणि पूर्णपणे स्थिर राहतो - मुंग्यांच्या पिसांमध्ये घुसण्याची वाट पाहत. पण का?
कारण मुंग्या फॉर्मिक ॲसिड सोडतात - एक नैसर्गिक अँटीसेप्टिक जो पक्ष्यांच्या पंखांमध्ये लपलेले बॅक्टेरिया, बुरशी आणि परजीवी मारतो.
या वर्तनाला "मुंग्यांना डॉक्टर" म्हणतात, आणि हे केवळ कावळ्यांमध्येच नाही तर अनेक पक्ष्यांच्या प्रजातींमध्ये दिसून आले आहे. औषध नाही. पशुवैद्य नाही. फक्त शुद्ध अंतःप्रेरणा आणि निसर्गाची अंगभूत फार्मसी.
नैसर्गिक जग बुद्धिमान, स्वयं-उपचार प्रणालींनी भरलेले आहे याची एक उज्ज्वल आठवण... आपल्याला फक्त थांबून लक्षात घेण्याची आवश्यकता आहे.
सुभाष जठार यांची कविता...
कोण आहे तु
तोच पाऊस वादळ, वारा !
तुझ्या पुढे बघ काहीच नाही !!
तीच वीज. नभ काळे भोर !
नजरे पुढे तुझ्या काहीच नाही !!
गुलाब. चाफा. जुई. मोगरा !
तुझ्यापुढे तर काहीच नाही !!
तोच श्वास ओल्या मातीचा !
तुझ्या गंधापुढे तर काहीच नाही !!
तीच सरिता. तोच सागर!!
तुझ्या अश्रू पुढे बघ काहीच नाही!!
खळ खळणारे झरे बापुडे!
तुझ्या हास्या पुढे पण काहीच नाही!!
लव लवणारी गवत. पालवी!
तुझ्या पुढे तर काहीच नाही!!
भिरभीरणाऱ्या तुझ्या केसुवांची!
यांना कसलीच चाहूल नाही!!
स्वभावातील मिठास तुझ्या त्या!
त्यांना साधी माहित नाही!!
ऊस. शर्करा. आणि मधाला!
तुझा गोडवा ठाऊक नाही!!
आहे अशी तु एक वेगळी!
अजून कुणाल ठाऊक नाही!!
मला सोडूनी. बाकी कुणाला!
तुझी तुलाच तु माहित नाही !!
कवी सुभाष जठार (धुओली तालुका खेड जि पुणे)
.
